Dagboek van een postpartum depressie

Een postpartum depressie ging vroeger ook wel onder de naam postnatale depressie. Veel (nieuwe) moeders weten niet wat hen overkomt zodra deze donkere aandoening zich weg baant in een periode dat een roze wolk had moeten zijn. Na 3 kinderen en 2 ‘depressies’ te hebben meegemaakt deel ik graag mijn dagboek van een postpartum depressie. Want waar ik bij mijn eerste kind niet wist wat mij overkwam, kon ik bij mijn laatste vasthouden aan het feit dat het de eerste keer ook goed is gekomen.


En terwijl ik deze gevoelens al eerder had ervaren. Kon ik tijdens de donkere postpartum tijd vrijwel nergens een postnatale dagboek vinden die in lijn stond met mijn gevoelens.
Met mijn versie van een dagboek van een postpartum depressie kan ik hopelijk de kersverse moeder bereiken die dit nu meemaakt. Meteen door naar het dagboek? Scroll dan door naar het laatste kopje ‘mijn postpartum dagboek’.

Dit is mijn verhaal

Bij mijn eerste dochter (nu 4,5) had ik een postnatale depressie meegemaakt. Wat had het handig geweest als ik destijds mijn gevoelens had opgeschreven. Tiffany was mijn eerste kind en er kwam veel op mij af.
Naast dat ik aan het afstuderen was kwamen alle ‘nieuwe baby dingen’ op mij af. Vooral het in bad doen en ‘ben ik een goede moeder gevoel’ speelde een rol. De depressie was niet hevig en waren uiteindelijk meer kraamtranen en onzekerheden.
Met veel steun van mijn moeder een topper van een kraamzorg kwam ik er binnen 10 dagen bovenop. Destijds was dat een akelig gevoel maar ik kon al snel genieten van de roze wolk. Plots drong het tot mij door waarom de verloskundige mij bij de intake vroeg naar eerdere depressies. Er kan dus aanleg liggen voor een postpartum ofwel postnatale depressie.
Ook al denk je dat de gevoelens wel meevallen, maak het wel bespreekbaar met jouw partner of ander vertrouwenspersoon. Hierdoor kunnen zij jou ondersteunen wanneer het even minder gaat.

Rooskleurig bij baby nummer 2

Bij baby nummer 2, onze eerste zoon ging zowel de zwangerschap als de postpartum tijd rooskleurig. Wat was ik blij om geen postnatale donkere wolk boven mij te hebben hangen. Waar er wat gevoelens waren van ‘schuldig naar 1e kind’ om de aandacht te verdelen ging het niet verder dan dat. Vandaar dat het uitzicht naar een eventuele 3e zwangerschap er positief uitzag.

De derde zwangerschap

Waar ik in de eerste (26j) en tweede (28j) zwangerschap totaal geen klachten had ging deze zwangerschap iets moeizamer. Ik had er immers al 2 rondlopen die alle aandacht en leven uit mij zogen hahaa.
In het eerste trimester verloor ik bloed bij 5 weken. Dit duurde in totaal 10 dagen en het leek erop dat ons eitje niet had genesteld. Uiteindelijk bleek het een innesteling te zijn die langer duurde dan normaal.
Op de volgende echo’s zagen wij een gezond vruchtje dat het goed deed. Deze groeide uiteindelijk door tot een mooie embrio. Heel veel geluk maar niet een hele fijne start aangezien ik me toch 6 weken lang zorgen heb gemaakt.

De 2e trimester ging als verwacht soepel en best snel omdat er nog 2 kids ronddartelden. En pastte ik met mijn kleine groeiende buik zelfs nog in een trouwjurk. Dit was echter wel even wat duw en trekwerk met hulp van mijn lieve zus!
Aan het einde van het tweede trimester begon (wat uiteindelijk bleek) de lange emotionele rit. Er stond namelijk nog een woonkamer/ keuken renovatie op de planning. En zo gingen we het 3e trimester in.

Het derde trimester

De renovatie op zich bracht al stres met zich mee. Waar een normaal persoon gek wordt zodra er iets mis gaat, werken de zwangerschapshormonen ook niet erg mee. Er waren tegenslagen zoals verstopte lekkages, gaten in de vloer en (oude) muizen versiersels.
Niet iets om van door te draaien maar ook niet erg fijn om mee te dealen. Echter volgde daarna klap na klap.
Een bottumor werd geconstateerd bij mijn man die inmiddels niet meer normaal kon lopen. En als genade slag werd bij mijn vader de grote K gecontateerd in zijn longen.

De weken die daarop volgden waren niet fijn en zeker niet zonder stres. En met 36 weken voelde ik de somberheid binnen sluipen. Ik was immens gelukkig met mijn gezin en zwangerschap maar de stres nam alles over. Dit is allemaal besproken met de verloskundige en deze gaf aan om deze gevoelens vooral in de gaten te houden.

De bevalling

Net als bij mijn eerste zoon kreeg ik weeën met 38 weken en 4 dagen. Deze waren goed vol te houden (5 uur lang) totdat ze plots toch wel iets te kort op elkaar kwamen. Toen heeft mijn man de kinderen weggebracht naar oma lief en heb ik de verloskundige gebeld. Deze constateerde 5cm ontsluiting dus mochten we naar het ziekenhuis.
Ik had namelijk ook GBS dus de antibiotica moest er snel in via infuus. In het ziekenhuis zaten we inmiddels op 6cm ontsluiting en zou het niet lang duren voordat kind nummer 3 zijn entree zou maken. Dat dachten we.

Na het breken van mijn vliezen bleek dat er colostrum in het vruchtwater zat. De baby had gepoept in het vruchtwater. Dit gebeurt vaak als een baby stres ervaart. De verloskundige moest mij hierdoor overdragen naar de dienstdoende verloskundige in het ziekenhuis.
Alles leek vlot te gaan met enorme weeën stormen, echter bleef ik 3 uur lang hangen op 9cm ontsluiting omdat de binnenste ring te dik was. maar liefst 5 artsen hebben geprobeerd om de ring uit te rekken ( ja het is zo vreselijk als dat het klinkt). Zonder resultaat, een enorme mind fuck.


Veel weet ik niet meer tot een moment waar ik voelde dat ik op moest staan. Waarna ik een enorme perswee kreeg en ik de baby ineens tussen mijn benen voelde zakken. Enorme paniek onder de verloskundige omdat er niemand in de kamer was om te assisteren. Hierna mocht ik 2x persen en was onze lieve zoon geboren.

Tweemaal een verstrengeling


Waar ik bij mijn dochter en zoon ‘aww liefje’ en ‘knap ventje’ zei. Kwam er bij Noah een ‘oh nee’ uit. Hij had tweemaal een verstrengeling om zijn nek. De navelstreng was maar liefst tweemaal om zijn nekje heen gewikkeld. Een beeld dat mij achteraf nog zeker 4 weken heeft achtervolgd.
Gelukkig was er geen zuurstof te kort ontstaan en hadden we een gezond ventje in ons handen. En zo keek ik maar liefst 4 dagen vol bewondering naar onze kleine man. En genoot ik van ons gezin van 5, het was immers herfstvakantie. Tot dag 5 aanbrak.

De gevoelens die in de volgende sectie tot uiting komen kunnen triggerend zijn voor sommige mensen. Het logboek laat mijn ‘zware’ gevoelens zien in een tijd die rooskleurig had moeten zijn. Een totaal andere mindset die ik normaal ‘hedendaags’ heb. Dit is mijn dagboek van een postpartum depressie ;

Dagboek van een postpartum depressie

Dag 5

Met positieve gevoelens sta ik op. Vandaag krijg ik kraambezoek van mijn zus. Mijn zus neemt haar dochters mee wat erg mooi uitkomt omdat de kids dan mooi vermaakt zijn. Mijn man stelt voor dat de kids blijven eten en zelfs oma komt nog even langs. Nadat mijn man vertrekt om de kids van mijn zus thuis te brengen zus lief vertrok iets eerder met de fiets) neem ik afscheid van mijn moeder. Ik merk dat de tranen weer opkomen bij het besef dat alle afleiding zojuist de deur uit is gelopen. Met schaamte vertel ik over de kraamtranen aan mijn moeder die gelukkig positief reageert. Ze herinnert me aan het feit dat ik dit eerder heb meegemaakt en dat we er even doorheen moeten. Met tranen neem ik afscheid.

Dag 6

Waar ik gisteren nog in de wolken was, ben ik op dag 6 er vanaf gevallen. Vandaag ben ik niet vooruit te branden en gevoelens van verdriet en schuld bedruipen mij. Ik weet niet of ik moe of lui ben maar ik kan me niet aanzetten om iets met de kinderen te doen. Ik wil op de bank blijven zitten en niks doen. De kinderen ruziën en maken een rommel van de woonkamer, die 2 weken durende herfst vakantie was misschien toch niet zo ideaal als voorheen gedacht. 

Waar ik bij de kraamtranen van mijn tweede kind schuld gevoel had naar mijn dochter, heb ik nu een schuld gevoel naar baby nummer 3. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg kan genieten van mijn kraamtijd en geef hierbij het geruzie en vragen om aandacht van de kids de schuld. 

Heb ik een postpartum depressie of zijn dit kraamtranen? Bij mijn dochter vreesde ik al voor een postnatale depressie ( zo werd het destijds genoemd) maar dit werden uiteindelijk 2 lange weken vol kraamtranen. Echter voelt het deze keer heel anders, een donker gevoel waar ik van niks kan genieten wat mij voorheen blijdschap gaf of interesse opwekte. Het enige wat ik wil is alleen zijn met de baby of een filmpje kijken met mijn man. 

Een zoete baby

Daarnaast heb ik het geluk dat Baby Noah heel zoet is. Hij slaapt veel, huilt bijna niet en heeft het uiterlijk van een engeltje. Anders zou ik er misschien nog erger voor staan.

Ik merk dat ik angst en verdriet krijg zodra ik aan de toekomst denk. Zelfs de hele simpele dingen. Hoe ga ik in de ochtend 3 kids op tijd aankleden, inclusief lunch maken om uiteindelijk mijn dochter op school te krijgen? Toen ik hoogzwanger was liep dit vaak al uit op een ramp omdat mijn 2 jarige zoon overal wilt stoppen. Hoe gaat het straks als mijn man gaat werken? Of nog erger, hoe gaat het als ik straks zelf weer ga werken? En vind ik dan een baan waar ik gelukkig van word? En valt dit alles te combineren?

Soms krijg ik het enge gevoel van spijt, of ik er goed aan heb gedaan om voor een derde kind te gaan. Maar ik kan nu ook weer niet zonder. Met hoop kijk ik naar morgen, zullen mijn kraamtranen minder zijn. Of ben ik daadwerkelijk een postpartum depressie aan het ontwikkelen?

Dag 7

Gedurende de dag lijkt het beter te gaan. Ik besluit een nieuwe serie te starten op Netflix, namelijk Virgin River. Maar toch komt het sombere gevoel terug rond etenstijd. Mijn schoonouders komen langs om het avond eten te maken. Ik glip snel naar boven om te kunnen huilen in mijn slaapkamer. Totdat mijn zoontje naar me op zoek is, weer kan ik niks anders voelen dan schuld verdriet en spijt.

Dag 8

Verdriet start al sinds het moment van opstaan. Ik merk dat de gevoelens donkerder worden. Het gevoel dat het leven niet meer zo belangrijk is voor mij. Dit beangstigd me. De enige reden waarom ik nog leef is mijn man. Ik kan werkelijk niet zonder hem. Hij is alles voor me. 

Dag 9

We zijn 1 week thuis en de baby is 1 week en 1 dag oud. Ik ga voor het eerst weer naar buiten met mijn zoontje om luiers en brood te halen. Stiekem hoopte ik dat het als vanouds zou voelen maar dat is niet zo. Ik merk dat ik me somber voel en anders naar de omgeving kijk.

Daarnaast gebeurt er waar ik al bang voor was. Waar ik in het begin niks anders wil dan bij de baby zijn, vind ik hem nu niet meer zo aardig en lief. Het liefst laat ik hem dan ook lekker slapen in zijn wieg. In plaats van constant met liefde naar hem te kijken.

Afleiding van mijn moeder

Mijn moeder neemt onze dochter mee naar buiten om iets leuks te doen. Terwijl mijn zoon thuis blijft omdat hij ziek is. Om 4 uur stuurt ze een bericht dat ze samen gaan eten wat weer voor een nieuwe huilbui zorgt.  Ook heb ik mijn man erop uit gestuurd om buitenshuis zijn hobby te beoefenen. Hij wou dit immers al 2 weken en hij mag er ook best even tussenuit. Ik ben dus alleen met 2 kids, iets dat me makkelijk afgaat en helaas toch weer zo emotioneel afloopt.

Stiekem maak ik me nu best zorgen dat dit gevoel toch langer gaat duren dan gedacht. Waar ik het ene moment vol hoop vooruit denk. Heb ik het andere moment totaal alle hoop in de toekomst verloren. Ik kan nergens meer blij naar vooruit kijken. Deze gevoelens wisselen per minuut soms zelfs per seconde. Ik denk vaak ‘ welke roze wolk? ‘ . Want voor mij is het tot nu toe alleen nog duister geweest. 

In de vorige dagen hielp het om de gevoelens van me af te schrijven. Waar het nu alleen nog een tijdelijke afleiding is. Elke dag vraag ik me af of ik een fout heb gemaakt. Daarnaast kwam de verloskundige vandaag langs voor een laatste check. Ik heb haar verteld dat het beter ging, vraag me niet waarom. Misschien ben ik bang dat ik onder een begeleiding kom of in de gaten wordt gehouden. De enige aan wie ik al mijn gevoelens kwijt kan en wil is mijn moeder. Iemand die niet oordeelt en luistert. Mijn man vertel ik de helft, uit angst niet meer leuk gevonden te worden. 

Dag 10

De hele dag voelt als een jojo aan hormoon schommelingen. Uit wanhoop kijk ik verder naar Virgin Rivers, iets wat ik normaal nooit kijk. Wie is deze persoon?

Dag 11

Daarna brak dag 11 aan. Je raadt het misschien al. Pure magie wat die hormonen doen. Zo zijn ze er, en zo verdwijnen ze met de noorderzon. Ik sta op met een herboren gevoel. Alsof ik weer 100% mijzelf ben en overal weer zin in heb. Ik besluit naar het park te gaan met de kinderen. We knutselen en bakken heerlijke brownies. En baby Noah wordt volop geknuffeld en betutteld. Wat kan het toch anders zijn. En wat kan ik toch anders zijn. Stomme hormonen!

Achteraf gezien was dit een van de heftigste periodes in mijn leven. Het is raar om te zien wat hormonen en emoties met een mens kunnen doen. Het sterf gehalte van vrouwen met een postnatale depressie of postpartum depressie ligt erg hoog. Ik heb lang getwijfeld om dit dagboek te delen uit schaamte. Echter als ik eén persoon zich beter kan laten voelen in een periode van machteloosheid, zet ik die schaamte graag aan de kant.

De ergste dagen

Uiteindelijk waren dag 8 en dag 9 het ergste van mijn postpartum depressie. Hier had ik het gevoel niks meer aan te kunnen. Bij dag 6 waren er vooral veel zware emoties die mij lieten twijfelen aan alles en iedereen. Naast de hormonen speelde de slapeloosheid ook een grote rol.


Herken jij jezelf in deze gevoelens, weet dan dat jij dit niet alleen ondergaat. Bespreek je gevoelens ( al is het maar een deel) met een geliefde of laat onder deze post een bericht achter voor anderen. Zodat we op elkaar kunnen reageren.
En merk je toch dat het iets langer duurt dan dat het hoort, trek dan aan de bel bij een deskundige.

dagboek van een postpartum depressie angelavissers.nl 1
De roze wolk komt

3 maanden later

Exact 3 maanden later ziet de wereld er zoveel beter uit. Ons gezin draait op volle toeren en Noah heeft zijn plekje gevonden. Van de depressie is weinig terug te zien en manlief knapt al aardig op van zijn operatie. Mijn vader is helaas ongeneeslijk ziek maar wordt behandeld om zijn leven te ‘verlengen’.
Door deze moment besef ik me om soms (letterlijk) stil te staan en te genieten. En vooral dingen niet te zwaar op te nemen. Mijn kinderwens, een gezin van 5 is uitgekomen en ben gezegend met dit mooie leven. Dit gaat helaas niet voor iedereen. Mijn dankbaarheid is groot, ons gezin is compleet! Dit was mijn dagboek van een postpartum depressie .

Een beetje ‘happy’ in je dag nodig? Blijf dan vooral hangen op mijn blog! De andere artikelen zijn vrolijker dan deze, met geregeld winacties en andere lifestyle updates! Of check mijn insta stories voor dagelijks vermaak 🙂

Home

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *